‹ Terug

Ik weet nog hoe het was….

Ik was een kind en wist niet beter

dan dat dit nooit voorbij zou gaan.

 

Het zijn de regels uit een liedje van Wim Sonneveld.

Met het klimmen der jaren worden mijn gevoelens van nostalgie dieper en de tranen over mijn vergane kindertijd bitterzoet.

 

Nog zie ik de lindebomen aan de parallelweg in Westervoort staan, het veld met de bontgekleurde, wilde bloemen in de lente op het erf achter ons huis.

De honden rennend over de velden. Mijn opa met hoed en zeis die de spoordijk maait, Of die in de tuin te vinden was om de gewassen te verzorgen; de sperziebonen die langs de stokken groeien, de aardappels die gepoot en geoogst moesten worden en vervolgens opgeslagen werden in de kelder van de garage.

De fruitbomen die doorbuigen onder het gewicht van de rijpe vruchten; peren, appels, pruimen. Dorpsbewoners die langs komen met emmers om te plukken. De overvloed was zo groot.

Harige kruisbessen die ik zo van de struik kon plukken en die zoet ontploften in mijn mond. 

Sappige aardbeien, warm van de zon, rood en weelderig.

 

En pruimen… zoveel pruimen. Blauwe en gele.  

 

Mijn moeder warm en bezweet in de keuken om van die pruimen jam te maken. 

Ze vulde de potjes helemaal tot aan de rand om er een cellovaantje over heen te doen om het luchtdicht af te sluiten zodat we de hele winter jam hadden.

En dan nog de appels plukken en tot moes verwerken en de peren plukken en stoven.

 

Ik hoor merels…

Ik word nog steeds gelukkig als ze fluiten want ze brengen mij meteen weer thuis.

 

Westervoort, een gehucht met 1 dorpsstraat, twee scholen, drie kerken en wat boerderijen.

Ik dacht dat het nooit voorbij zou gaan.

Ik was een kind en wist niet beter.

 

Ik sloeg mijn vleugels uit. Over de IJsselbrug naar de grote stad, Amsterdam.

 

Daar gebeurde het allemaal.

De stad van de vrije geesten, anarchie. Van ongebreidelde creativiteit, artistieke hoogtepunten, zinderende energie, de innovatie, de vooruitgang. 

Daar waar de cultuurtempels staan als Het Rijksmuseum, het Stedelijk, Carré, de Opera, de Roxy, de It.

De stad van de glitter en de glamour.

Mijn Hollandse Big Apple.

 

Ik heb die stad omarmd en ik heb mij omarmd gevoeld door Amsterdam. 

Ze is goed voor mij geweest. 

Ik heb mijn successen gehad.

 

En ik dacht; “Ik kan altijd terug naar mijn vertrouwde dorp uit mijn jeugd”

Maar de lindebomen waren gekapt, het veld met de wilde bloemen was beteugeld en bestraat, de fruitbomen gewist. 

 

En Amsterdam gaat mee in de ervaart der volkeren.

Er verrijzen torens van glas en staal die zich uitrekken naar de hemel; monumenten van gematerialiseerde ambitie en gekristalliseerd succes.

 

Het tuinpad van mijn vader

 

In dit werk heb ik polaroids verwerkt - een oud fotografisch procedé - die landschappen verbeelden het Hollandse boerenleven zoals ik het ken uit mijn kindertijd: de akkers, de boerderijen, de bessen, de dieren.

Ze ademen nostalgie en zijn verfijnd. De vormen zijn poëtisch en vertonen de zachte, romige structuur die eigen is aan polaroid en de kleuren zijn in harmonie met elkaar.

Er is ook nog een typisch ‘randje' te zien van een 4 x 5 inch polaroid. Dat ontstaat als je een polaroid uit de cassette trekt. Een residu van de chemicaliën. 

Het doet me denken aan de gehaakte gordijntjes voor de ramen.

 

Met dunne penselen en inktpennetjes heb ik mijn polaroidbeeld verfstreepje voor inktlikje liefkozend behandeld.

 

Het passe-partout is van een andere kunststroming. Grover, wilder. Woeste verfstreken als van de verfgorilla Karel Appel, die zijn verf letterlijk op het doek smeet. Niet met een penseel. Karel trok ten strijde met verfrollers en plamuurmessen of wierp de verf direct vanuit de emmer op het doek. De kleuren zijn zilver en grijs zoals het staal en het reflecterende glas waaruit de torens vervaardigd zijn. En de vormen zijn blokken zoals de prefabblokken waarmee moderne gebouwen worden opgetrokken.

 

De lijst is met krantenartikelen bekleed. Het nieuws is overal om ons heen. Dringt binnen via tv, telefoon, krant en internet. Het nieuws gaat over conflicten, onenigheid, gevaar en agressie. En als het al positief is, is het sensatie. Nooit zal er een bericht zijn als: “Vandaag is er gelukkig weer niets opwindends gebeurd. Alles was naar tevredenheid”.

 

Die tevreden wereld vinden we in die kleine ruimte in het midden van het beeld.